Halina Reijn

Benieuwd welk ongetwijfeld briljant bruggetje Joris Luyendijk in gedachten had om van orakelend zwaargewicht Leon de Winter naar overmoedig ultra-light Halina Reijn over te stappen. Het verschil tussen de derde en vierde aflevering van Zomergasten was als dag en nacht. Drie uur Zomergasten met Leon de Winter was tenen krommen, vingers kruisen en elk half uur stoom afblazen, drie uur Zomergasten met Halina Reijn was een verrassend genot van zomerse lichtheid. Ondraaglijke lichtheid, om maar eens een nauwelijks bekende Tsjechische schrijver te citeren.

Halina Reijn is het meisje waarmee je naar De Parade wilt. Met Halina drink je roseetjes in Bloemendaal, eet je tapa’s en koop je kleding op het Waterlooplein. Halina is esprit, joie de vivre, carpe diem, dartelende lammetjes in de lenteweide en bloemenkransen in je haar. Maar toch niet saai of verplicht gezellig.

Goed, ze is een actrice met de voortdurende behoefte zichzelf met behulp van o-ver-dui-de-lij-ke toneelgebaren op de voorgrond te plaatsen. Een actrice die graag (zo niet altijd) naakt gaat en er niet voor terugschrikt extra mediabelangstelling te genereren voor een nieuw theaterstuk. Wat dat betreft is het zuiver toeval dat de film Zwartboek, waarin Halina een hoofdrol speelt, op 14 september in première gaat.

Halina was gast, presentator, onderwerp, fragmentkeuze en tien Zomergastenreeksen op zichzelf en speelde in haar eigen universum alle sterren van de hemel. Niet hinderlijk maar oprecht. Wijdopen, met veel passie ratelend over beeldvorming, idealisme en kindertijd. Uit die prachtige mond met die enorme tanden kwamen geen afgewogen zielloze woorden maar pure energie.

Zomergasten aflevering vier bevatte geen legendarische fragmenten met stuiterende ballen of Joodse warriors, wel veel egodocumenten. Schrijnende egodocumenten van het Baghwankind dat misbruikt werd, de Grizzly Man die door zijn eigen beren werd opgevreten en nachtmerrieachtige beelden van gedepersonaliseerde freaks. Reflecties van Halina’s overbezette geest.

Hilarisch was een fragment uit Nova waarin jonge WAO-vrouwen voorgekauwd Viva-jargon babbelden over hun “burnout, moe-zijn en niet meer kunnen werken” en hun status van te jonge arbeidsongeschikte. Halina wilde ze niet afvallen, die arme vrouwen die zo waren geworden door de tijdgeest, maar een scène van een “therapiesessie” waarin de WAO-ers zich in elkaar moesten vasthaken “maar wel geaard moesten blijven” deed zelfs ondergetekende vol gene naar adem happen. Zelf voelde La Reijn haar eigen tegenstrijdigheid en was er zichtbaar van in de war.

Dit speelse meisje, gek op aandacht, vrij en artistiek gevormd door haar spirituele anders-dan-anderen-ouders, kon zo nog uren doorgaan. Joris Luyendijk niet, die was moe, afgemat door Halina’s complete levensverhaal, verteld in twee lange ademteugen. Nog één keer ademhalen Halina: ze was in Amerika, daar herkende iemand haar (eindelijk!), Sean Penn wilde haar scenario exclusief, zij wilde toch niet, “hihihahaha gekke meid, wat wil ik eigenlijk?”

“Het gaat om beeldvorming Joris, het gaat om beeldvorming. Ik wil altijd anders, maar toch hetzelfde zijn”.

Drie uur bleek drie seconden. Halina, wil je met me trouwen?