Henk Jan Smits

Henk Jan Smits: duimring, tweehonderdzevenzeventig glimmende armbandjes, overhemd open tot aan de navel en een voor de gelegenheid ontbrekende zonnebril voor in het haar. Smits voldoet, kortom, aan het stereotype van een platenbaas. Daar heeft hij zelf weinig moeite mee: volgens eigen zeggen is hij “een gladde commerciële tekkel die liever een gouden plaat binnensleept dan een culturele prijs.”

Van zo iemand verwacht je bij de slotaflevering van Zomergasten een verrassende persoonlijkheid. Een persoonlijkheid die dieper en verder gaat dan het uitspreken van gemeenplaatsen als “ik krijg er kippenvel van” (624 keer) of “deze muziek raakt mij diep in het hart” (960 keer). Van deze Kane-manager die toevallig bekend werd als (rechtvaardige) ruwe waarheidsbrenger voor wanhopige kinders en eeuwige roem zoekende pubers, verwacht je vaktechnische besprekingen en inhoudelijke visies op het fenomeen muziek. Juist hij als image-builder kon ons een vernieuwend kijkje in de keuken van de muziekindustrie gunnen. Of op z’n minst fascinerender vertellen naar aanleiding van Lost in Translation dan enkele anekdotes over Henk Jan die verdwaalt in Tokio.

Niets van dat alles. Henk Jan bleek oprecht zielloos en verpakte zijn gedachten in hetzelfde glanzende maar verhullende plastic als waarin hij zijn artiesten verpakt. Van enige chemie met Joris Luyendijk, toch al geen meester in het maken van contact met zijn gasten, was totaal geen sprake. Henk Jan Smits bleek volstrekt inwisselbaar met elke willekeurige boerenlul op straat.

Na het fragment uit Opname van Het Werktheater bleek de commerciële tekkel zowaar over enige diepgang te beschikken. Henk Jan Duimring had zelfs eens gehuild bij Paul de Leeuw, zei hij. Maar ja, dat is een beetje postuum na twee uur kijken naar in chroom verpakt niets en zelfs het vertonen van een fragment uit The Sound of Music, inclusief overbodige uitleg. Een Zomergasten met Sound of Music-fragment is als Michael Zeeman die Stephen King recenseert of Villa Achterwerk gepresenteerd door Irene Moors.

Eindredacteur Peter van Ingen moet op hoge kijkcijfers gegokt hebben toen hij Henk Jan Smits belde om hem uit te nodigen voor de laatste uitzending van Zomergasten jaargang negentien, anders valt deze keuze niet te verklaren. Dat is misgegokt door Van Ingen want ook deze keer keken er amper 500.000 mensen.

Zomergasten verdient een waardiger afsluiting. Waardiger dan huilend zigeunerinnetje Maxima en krokodillentranen plengend pulp-icoon Patty Brard. Voor een waardige afsluiting van een recensie over deze Zomergasten zegt een citaat van een bevriende kijker meer dan duizend reacties: “Lost in Translation is een goede film maar staat nu voorgoed in verband met Henk Jan Duimring.” En dat geldt nu ook voor Zomergasten.