Recensie: Francisco van Jole’s Is dat eigenlijk wel zo?

De eerste aflevering van Francisco van Jole’s Is dat eigenlijk wel zo? was niet alleen, zoals te verwachten viel, diep tragisch maar ook een onvervalste draak. Het was werkelijk Vara-onwaardig en de kijkcijfers liegen er dan ook niet om: 159.000 kijkers. Zelden werd een eerste aflevering van een Vara-programma zo beroerd bekeken op het alleszins redelijke uitzendtijdstip van 22:00 uur. Om nog onbekende redenen heeft Van Jole van de Vara alle tijd en ruimte gekregen om zijn zelfingenomen kijk op de wereld aan de kijkers op te dringen en in de maag te splitsen. Als een priester die voor een eigen maar obscure parochie van een duistere sekte preekt, balkte Van Jole zijn wetenswaardigheden de ether in. Elke zin werd dubbel beklemtoont, opdat we toch al die wijsheid meekrijgen, en zelfs moderne audiotechniek kon niet voorkomen dat zijn zinnen soms veranderden in onverstaanbare stoten lucht, doffe klappen, net zo droog en leeg als de inhoud van het programma.

De samenstelling van programma zelf leek meer een poging om het volk op onvervalste politiek correcte wijze bij elkaar te houden. De sociaal democratische dubbele bodem was van mijlenver zichtbaar en voor de nitwits die het echt niet door hadden, heeft Van Jole zijn stiekeme sektarische bijbedoelingen nog maar eens op zijn website geplaatst. Ditmaal met onvervalste Telegraaf-bash, want daar was in de uitzending net geen plaats voor (alhoewel Wilders er op de bekende kinderachtige en na-oorlogse dappere wijze van langs kreeg).

Na het debacle van De Wereld Draait Door en nu deze Vara-draak mag Francisco van Jole gerust als ongeschikt voor televisie worden beschouwd. Zijn programma’s hangen aan elkaar van persoonlijke frustraties en linkse retoriek, zijn uitstraling is absoluut televisie onwaardig en van chemie met de camera of de kijker is in het geheel geen sprake. De man balkt zijn woorden alsof er voortdurend sprake is van onderhuidse agressie, drentelt nerveus heen en weer alsof hij tracht de cameralens te ontlopen en leest als een beginneling in zijn eerste soapaflevering zijn teksten op van een autocue, zonder rekening te houden met intonatie, timing of rustpunten.

Van Jole was misschien ooit een goed journalist en, wat men er ook van moge vinden, geldt nog steeds als expert op internetgebied. Maar laat hem dat dan ook blijven, op papier in zijn geliefde Volkskrant of in zijn online TROS-radioprogramma. Daar komen ten eerste zijn eenzijdige maar specialistische wetenswaardigheden beter tot hun recht en heeft de lezer en luisteraar ten tweede geen last van de uitstraling waaraan deze man zo’n chronisch gebrek heeft. Let wel: uitstralingsloosheid is geen schande, maar uitstraling wel een minimale vereiste voor een televisiepresentator.