TV-Nieteratuur: Menno, Patrick, Leon, Isolde en Tom oprotten!

Vilein en subtiel schrijversbasher Sjaak, bekend van zijn baanbrekende Nieteratuursectie, blijkt ook een mening te hebben over televisieprogramma’s. En dat komt goed uit, want mensen met een mening over televisieprogramma’s zijn zo mogelijk nog grappiger dan mensen met een mening over boeken. Uiteraard gaat de mening vandaag over Wat Heet!, dat programmaatje dat van ome Roek van de zender moet. Sjaak, gooi je haar maar los.

Wat Heet!

Het is alweer een eeuwigheid geleden: het moment waarop werd aangekondigd dat er een zomerse light-variant van het populaire De Wereld Draait Door (ook wel DWDD, de Giel-draait-platen-waar-hij-toch-niks-mee-heeft-show, de Matthijs-leest-autocue-op-maar-is-eigenlijk-een-heel-goeie-journalistshow of gewoon de Matthijsshow genoemd) zou komen. Neen, de golem die de zomeravonden niet in de stad of bij vrinden doorbrengt zou zich niet eenzaam hoeven te voelen, en van verveling kon al helemáál geen sprake zijn, kijkers: De Wereld Draait Door ging gewoon door deze zomer, maar dan vanuit Artis, dat was het enige verschil. Wat? O ja, er zou een andere presentator komen, want Matthijs zat liever elke zaterdagavond bij De Zomer Draait Door mensen veren in de reet te steken, ahum, stevig aan de tand te voelen. Maar meneer de Vara, is De Zomer Draait Door dan niet DWDD-light van de komende hete Hollandse Zomer? Neen kijkertje: dat wordt Wat Heet, want dat is dagelijks, en heeft dus een stevige greep op de actualiteit, net als bij DWDD, waar de actualiteit op een gegeven moment gewoon deed wat Matthijs de avond ervoor beval. Ja, die kracht, dat maatschappelijk engagement én die intelligentie mag, nee móét u ook verwachten van het nieuwe kloeke ei uit de Vara-kippenren! U zult versteld staan!

Tja, dat laatste valt niet te ontkennen: versteld stonden we, als kijker. De opmerking dat Wat Heet DWDD-light zou worden, moest met behulp van wat gezond verstand en een flinke sterrenkijker ongeveer twintigmaal worden uitvergroot: ingezoomd diende dan vooral op het light-aspect. Ik loop toch alweer een tijdje mee op deze wereld, maar de laatste keer dat ik een programma zag dat zo light was, was ik op bezoek in een inrichting voor geestelijk gehandicapten en bekeek ik een voor mongooltjes van drie jaar bestemde video waarop werd uitgelegd hoe twee vouwblaadjes tegen elkaar konden worden gelijmd. Nu: Wat Heet ging daar qua debiliteit meestal met een behoorlijk machtsvertoon overheen, beste kijker. Het showtje speelde zich af in Artis, wat natuurlijk de nodige hilariteit (“Ik hoop dat hier geen Bokito om de hoek zit!”) ontlokte bij de aanwezige gasten en de presentator.

De meeste keren dat ik keek, mocht Patrick Lodiers zijn smoel naar de camera’s wenden. Nu heb ik meestal een vrij grote hekel aan tv-presentatoren, omdat ze waarheden brengen met een aplomb waar je ze voor in de gracht zou keilen, maar de heer Lodiers sloeg tijdens WH werkelijk alles. Stel u de meest hautaine figuur voor in het lichaam van een dokwerker met de humor van een derderangs Wilko Terwijn, plant er een Buddy Hollybril op en we hebben de heer Lodiers in elkaar geknutseld. Elke opmerking die de heer Lodiers maakte naar de gasten toe, moest de onnozele kijker het gevoel geven dat Einstein hier op de interviewstoel zetelde. Ook door de manier waarop de heer Lodiers zijn zogeheten grappen erdoorheen wilde gooien, bevestigde mijn oordeel over hem, namelijk dat we hier te maken hebben met een zichzelf overschattend type zonder ook maar één greintje talent, maar die door zijn energie zich overal tussen wurmt.

De keren dat de heer Lodiers niet hoefde te presenteren, waren echter ook nogal veel gevraagd van de gemiddelde kijker. Zo mocht de heer Tom Egbers ook af en toe presenteren, en jongens, wat een beproeving was dat. Elke keer als Tom uit zijn mouw schudde wie de minister van dit en dat is, zag je hem glunderen van trots. Niet gek he, voor een idioot van Studio Sport? Nee, Tom greep dit soort succesjes aan om zijn verhalen te vertellen met een intonatie waarvoor een gemiddelde kleuter weer naar de peuterspeelzaal zou worden teruggestuurd. De gemiddelde dolfijn articuleert nog onduidelijker dan Tom, de sportverslaggever die lettergreep voor lettergreep eruithamert alsof hij nog iets te stellen heeft met zijn lerares logopedie.

Zijn de presentatoren al erg (met de dommekrachten Isolde “alles is top” Jakhals, Leon “ak kump uut Lambarg en hab gjeen parate kannis” Verdonschot en Menno “stoute jongen” Bentveld zal ik u maar niet meer lastigvallen), de gasten zijn ook niet misselijk. Keer op keer probeerden de aanwezige gasten het bloed onder de nagels van de kijker vandaan te halen, al dient eerlijkheidshalve ook gezegd te worden dat het programma hen daar ook toe aanzette. De show begon vaak met een nieuwtje, en daar dienden de gasten dan iets over te zeggen. Susan Smit over de Palestijnse zaak, Jelka van Houten over de verminderde koopkracht en Ed Nijpels over het EK onder 21: ga er maar aanstaan, als kijker. Vooral van domme dozen als Susan Smit zou je geen kennis mogen eisen, maar ja, daar stuurde het programma zelfs op aan, zodat Susan een mening verkondigde die zelfs door een kind van drie nog met gemak kon worden verbeterd. Nee, een kwelling, en na die actualiteitenrommel werden de gasten dan altijd verrast op een quiz. Hoe gezellig! Voor elk goed antwoord kregen de gasten een pepertje, maar dat niemand er iets aan vond op de presentator na, werd al snel duidelijk. Er viel dan ook geen vette poet mee te winnen, met dat gepeperde quizje. Had dat maar gedaan: Erica Terpstra tegen Koos Postema in een Deal Or No Deal-achtige setting, strijdend om een felbegeerd miljoentje. Maar nee, geen geld, geen ideeën: helemaal niks, dat Wat Heet. Op naar het volgende zomersucces.

Sjaak