Recensie Zomergasten (3): Hany Abu-Assad

Het extreem lage aantal van tweehonderdtwintig duizend kijkers is het verbijsterende resultaat van de derde aflevering van Zomergasten. Scoorde media-advocaat Moskowicz vorige week nog een keiharde zeshonderdduizend kijkers, filmmaker Hany Abu-Assad kon kennelijk niemand lang genoeg boeien, en dat terwijl hij zijn overhemd nog verder open had staan dan het Italiaanse designshirt van Abraham M. Bovendien had palestijn Hany Abu-Assad veel meer borsthaar dan jood Abraham M.

Maar afgezien van het uiterlijke vertoon viel er bij Hany Abu-Assad veel meer te halen. Heel veel meer zelfs. Luyendijk en Abu-Assad waren absoluut een gezellig stel en de chemie spatte eigenlijk direct van het scherm af. Vrienden voor het leven, zou een kijker denken die er midden in viel, en dat is ook niet zo heel gek als je je bedenkt dat ze beiden dezelfde passie die Midden-Oosten heet delen.

Toegegeven, de in Nederland momenteel welig tierende rechts-populistische anti-Palestijnse zaak-activist kon de combinatie Abu “het zijn geen zelfmoordterroristen maar zelfmoord activisten”-Assad en Joris “het westen doet inderdaad geen moeite om ze te begrijpen” Luyendijk waarschijnlijk niet lang velen zonder misselijk te worden. Misschien was het af en toe ook wel een heel erg klef onderonsje tussen twee liefhebbers van een cultuur die nou niet bepaald als vreedzaam te boek staat. Erg kritisch werd de zaak in ieder geval niet besproken.

Maar dat maakte de uitzending er niet minder interessant op. Hany Abu-Assad was namelijk een van die zeldzame gasten waarvoor een programma als Zomergasten gemaakt lijkt te zijn. Iemand met een verhaal, het vermogen dat verhaal beeldend en bloemrijk te vertellen, en, nog belangrijker, het vermogen dat verhaal te vertellen uitsluitend omdat er in dit programma verhalen verteld mogen worden. Abu gebruikte, dankzij zijn kennis als filmmaker, deze televisieavond niet als etalage om daarin zijn ego tentoon te stellen, maar om kleur te geven aan een reeds bestaande visie. En dankzij de heerlijk relativerende zelfspot werkte de fragmentkeuze, inclusief de wereldpremière van een of ander nieuw pas-op-voor-het-milieu niemendalletje van vliegreis- en stroomgrootverbruiker Leonardo Di Capro, in het voordeel van zijn verhalen. Een allochtoon die Nederland heeft leren kennen dankzij Fred Haché en Theo en Thea zou een welkome gastdocent zijn op iedere inburgeringscursus.

Maar was het te klef? Was de houding van Luyendijk wederom te non-kritisch? Of was het, door het hoge insidersgehalte en de nogal snel zwaar op hand zijnde politieke onderwerpen gewoon niet toegankelijk genoeg? Van alles een beetje. Het was veel kleppen en beppen, met cynische “wij snappen elkaar” grapjes. En behalve die paar momenten waarop Luyendijk Hany Abu-Assad op zijn morele verantwoordelijkheid wees inzake de liefde voor zichzelf opblazende palestijnen, was het nou niet bepaald een slangenkuil waar Abu instapte. En ja, nog maar weer eens even de joods-palestijnse zaak bespreken op de late, en hete, zondagavond riekt wel heel erg naar televisie voor pijprokende corduroy broeken met een glas cognac in de hand.

Het was alleen beslist niet saai. Hany Abu-Assad is een meesterverteller, een exotische charmeur, die een bijzonder originele invalshoek heeft gekozen voor zijn zomeravond. En Luyendijk was in ieder geval echt zichzelf, op zijn gemak en in zijn element. Hij probeerde oprecht gepassioneerd de ware gast boven tafel te krijgen. En dat was heerlijk om te zien, heerlijk om naar te luisteren en dankzij de verrassingen verpakt in oosterse charme ook nog eens iets om langer over na te denken. Het was kortom een Zomergasten zoals het hoort.

Het best laat deze aflevering zich waarschijnlijk omschrijven aan de hand van een reactie, gisteren tijdens de uitzending achtergelaten op dit weblog: “Tot nu toe is het de eerste zomergast waar ik nog naar kijk op dit uur”.

Eerdere Zomergasten:

Bettine Vriesekoop
Abraham Moskowicz