Kwoot: 28 maart

” Het spreken over de joods-christelijke traditie als basis van de westerse beschaving heeft sinds de milleniumwisseling […] iets volstrekt vanzelfsprekends gekregen. […] Hier gaat het om de exploitatie van het begrip als politiek-culturele categorie – het beroep op de joods-christelijke traditie als basis van de Europese identiteit, met als inzet – of onvermijdelijke uitkomst – dat ‘vreemdelingen’ worden uitgesloten. […] Een blik op de politieke en sociale geschiedenis van Europa leert ons dat de joods-christelijke traditie een idee-fixe is. Sterker nog: waar het christendom verscheen, waren joden hun leven niet zeker. Christelijk Europa was de joden vrijwel overal buitengewoon vijandig gezind. In sommige landen werden de joden verjaagd en vervolgd, in anderen leefden ze in afzondering. […] In streken waar de joden wél enige vrijheid genoten […] was dat vrijwel zonder uitzondering ondanks en niet dankzij de christelijke instituties die zich nu op hun liefde voor het jodendom beroepen. De samenleving van joden en christenen was er één van sociale en politieke uitsluiting – en de joods-christelijke traditie: dat is er een van bloed en as.

Een mooi stukje cultuurgeschiedenis van professor Frank van Vree, van huis uit historicus maar tegenwoordig hoogleraar journalistiek aan de UvA. Conclusie: leuk allemaal dat gezeur over “joods-christelijke waarden” maar joden en christenen leefden in de geschiedenis net zo lief samen als Turken en Armeniërs of Urkers en homo’s. Wilders en andere “superieure cultuur”-roepers weten dus niet helemaal wat ze precies roepen. In NRC Handelsblad.