Presentator Jelle Brandt Corstius is echter geen jongen van de gevatte kritiek op zijn gast of analyses met politieke diepgang. Hij is meer van de guitige ironie, de Louis Theroux-polderversie. Hij maakte speelse grapjes (“heet dat dorp in Brabant alleen zo tijdens carnaval? Zitten er in die SP-kaderklasjes dan ook lassers?”) of wees zijn gast op opmerkelijke details die anders niemand waren opgevallen (“er komen nauwelijks vrouwen in je fragmenten voor”). In zijn haast ontroerende onschuld zocht hij naar persoonlijk maar opvallend klein geluk en verdriet. Maar op een gedeelde smart met hernia’s en gebroken ruggenwervels na, waren de vragen naar compacte emoties in het persoonlijk leven van Marijnissen bijlange na niet voldoende om de door politieke werkelijkheid gepokte en gemazelde Zomergast van zijn discours te laten afwijken. Het werd vermoeiend om elk fragment weer te zien stranden op een ideologisch pleidooi over het verheffen van het volk door de kunsten of de enige ware en goede manier van onderwijs die de SP voorstaat. Het was een politieke boodschap die iedere kijker inmiddels wel kan dromen. Maar Brandt Corstius was er niet de gastheer naar de politicus met de no-nonsense arbeidersmentaliteit radicaal een andere weg te wijzen. Regelmatig bleek de Zomergasten-presentator dan ook niet meer dan een aankondiger van fragmenten. Een simpele omroeper, niet eens een veredelde.
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.