Brussen vs. Von der Dunk (5)

“ Onlangs attendeerde iemand mij via Twitter op een polemiek in het Duitse weekblad Die Zeit. Het was een pro- en contra-stuk over ‘Gutmenschen’. Dat zijn mensen die hinderlijk blijven geloven in een naïef wereldverbeteringsideaal en er alles aan doen dit naïeve ideaal bij iedereen op te dringen. In Nederland kennen we de Gutmensch niet alleen uit de politiek maar vooral door de media en zelfs dankzij bepaalde publieke omroepen. De pro-Gutmenschen-auteur van het Zeit-artikel, een politica voor De Groenen, gaf trouwens toe dat er nogal wat hinderlijke Gutmenschen bestaan (‘Besserwisser’).

Maar met een argument dat vooral blijkgaf van naïviteit, weinig realiteitsbesef en een drammerige vorm van moralisme trachtte zij het vooroordeel van de naïeve, irreële en moraliserende Gutmensch te bestrijden. Voor de Gutmensch blijft het dus onmogelijk te ontsnappen aan de intirinsieke tegenstrijdigheid van het Gutmensch-zijn.

Ach, in Duitsland voeren ze er tenminste debat over. De polemiek in kwestie was levendig en leerzaam. Bovendien ontbrak het beide polemisten niet aan zelfkritiek. Dat moet je Duitsers nageven: ondanks hun verleden dat moreel nog veel zwaarder is belast dan Nederlandse Gutmenschen ooit zouden durven dromen, is het morele debat mogelijk. Al valt het uitsluiten en demoniseren van Thilo Sarrazin (de realist) weg te strepen tegen de Nederlandse demonisering van Geert Wilders. Toch is het de Gutmenschen van De Groenen gelukt enorme zetelwinst te halen bij de laatste regionale verkiezingen. Kennelijk hebben ze overtuigende argumenten.

In Nederland heeft de Gutmensch zich inmiddels zo vaak ontpopt als naïeve, wereldvreemde, moralistische drammer dat het pathetisch begint te worden: er is niks ‘gut’ aan het voortdurend uitsluiten van iedereen die niet in het morele kader past. De Nederlandse Gutmensch heeft zichzelf verminkt tot karikatuur, een exact tegenovergestelde van wat hij nastreeft, en is voortdurend in tegenspraak met zichzelf.

Helaas zonder zelfkritiek, zo levendig als een eendagsvlieg bij het vallen van de nacht en zo leerzaam als de wegstervende echo van een historisch mantra.

Bert Brussen

***

“ In 1975 zou dit stukje zeer origineel zijn geweest, maar nu komt het ruim dertig jaar te laat. Want waar zitten de radicaalste wereldverbeteraars van dit moment? Eerder ter rechterzijde dan ter linker, waarbij een sociaal-economische utopie voor een nog veel grotere sociaal-culturele utopie heeft plaatsgemaakt: de egalitaire heilstaat, waar ieder hetzelfde verdient, voor de nationale, waar ieder hetzelfde denkt.

De eerste utopie vergt namelijk het per decreet veranderen van maatschappelijke structuren, en dat is al moeilijk. De tweede vergt het per decreet veranderen van het menselijk brein, en dat is onmogelijk.

Inburgeringscursussen marxistische dialectiek hebben daartoe voor inburge-ringscursussen joods-christelijke cultuur plaatsgemaakt. In de plaats van de wereldrevolutie is de botsing der beschavingen gekomen. Zoals men zich indertijd beijverde een gelijkgeschakelde proletariër te zijn, zo moet men nu via een soortgelijke eenheidsmal een ‘echte’ Nederlander worden.

Vaak zijn het oud-linksen die zich daaraan bezondigen: als neomarxist begonnen, maar inmiddels tot neocon getransformeerd, hebben zij zich na een vorig mislukt avontuur op een volgend tot mislukken gedoemd avontuur gestort. Dat gold al voor Pim Fortuijn.

Nee: Gutmenschen zijn de nieuwe wereldverbeteraars zelden – eerder gewetenloze cynici van het Martin Bosma-slag. Van een naïef positief mensbeeld hebben ze zodoende inderdaad geen last, de helft van de mensheid is volgens hen juist qualitate qua op de ondergang van de andere helft uit. Vandaar dat demoniseren hun rechtse hoofdhobby geworden is.

Door zelfkritiek worden de nieuwe rechtse gelijkhebbers evenmin geplaagd. Het zijn thans juist de linkse partijen die zich aan permanente zelfkastijding bezondigen. De VVD heeft daaraan bij gebrek aan intellectueel gewicht nooit gedaan, en juist Wilders heeft in eigen ogen altijd voor honderd procent gelijk.

Wie het niet met hem eens is, staat meteen als landverraderlijke dhimmi te boek. Denk aan zijn laatste ‘felicitatietweet’ aan de PvdA, waarin in de beste fascistische én communistische wereldverbeteraarstradities de grove leugen niet werd geschuwd.

Thomas von der Dunk