Het citaat: 7 juni

Los van dit soort strapatsen die funest zijn voor het imago van het hbo, klagen (ex-)studenten journalistiek in mijn omgeving al jaren over het algehele niveau van de opleidingen. Docenten werkten niet zelden vele jaren geleden voor het laatst in de beroepspraktijk, het aantal daadwerkelijke lesuren is schraal te noemen en de lesstof veelal weinig verdiepend. ‘Pas op stage heb ik echt wat geleerd’, is daarbij een veel gehoorde kreet. Hbo-afgestudeerden – ook die uit Utrecht, Tilburg en Ede – verliezen in de journalistiek in rap tempo terrein aan de almaar groeiende concurrentie met een universitair diploma op zak. Oud Volkskrant-hoofdredacteur Pieter Broertjes opperde op Radio 1 zelfs dat het hbo zich in de toekomst beter kan richten op het klaarstomen van journalisten voor de lokale en regionale journalistiek. Universiteiten zouden volgens hem ‘Hilversum’ en de landelijke kranten en tijdschriften moeten bedienen. Als de hbo-opleidingen een relevante rol willen blijven spelen, is het tijd voor een grondige herijking. Er moet aan de poort strenger worden geselecteerd op talent en meer aansluiting worden gezocht bij de praktijk. Bij de omroepen, kranten, websites en tijdschriften werken voldoende journalisten die bereid zijn om een paar weken les te geven. Op die manier krijgen gemotiveerde studenten relevanter onderwijs, dat aansluit bij de eisen die moderne media aan hun toekomstige werknemers stellen.

Klopt. De hbo-opleiding journalistiek is de hel, in alle opzichten. Het is dan ook erg goed dat iemand als Roelof de Vries zijn nek voor het hbo uitsteekt in de Volkskrant-opiniesectie (ergens anders online), maar er verandert geen fuck. Het niveau is bedroevend, de mentaliteit is bedroevend, het systeem is bedroevend en alles is door en door verrot en corrupt. Zo haalt Roelof de Vries in zijn stuk zelf al aan dat de onderwijsinspectie wordt geleid door Annette Roeters, toevallig de voormalig directeur van de opleiding journalistiek aan Hogeschool Windesheim en tevens bestuurslid van Hogeschool Windesheim. En er is dus niemand die daar wat raars in ziet. Er is dus niemand die zegt: “Goh, dat zou je toch belangenverstrengeling kunnen noemen”. Het kan niemand een fuck schelen. De scholieren sowieso niet, die hebben het te druk met feesten en hun puberale hersenloze conformisme, de docenten niet want die zijn dichtgetikt, in coma, babyboomer en hebben het journalistieke niveau van een letterzetter in 1872 en de bestuursleden al helemaal niet omdat die hun zakken ongegeneerd kunnen en vooral mogen blijven vullen. Het optimisme van Roelof de Vries valt te prijzen, maar van optimisme is nog nooit een dode levend geworden.