Recensie: ‘Ontsporing’ van Diederik Stapel

De mea culpa van Diederik Stapel, Ontsporing, is inmiddels overal gratis te downloaden. Uit een soort anarchistisch verzet hebben paljassen besloten het boek gratis aan te bieden ‘zodat de fraudeur Stapel er geen geld aan kan verdienen’. Een ludiek en eerlijk gezegd terecht gebaar. Het is voor een goed doel, moet u maar denken: u wilt natuurlijk niet dat Diederik Stapel straks miljonair wordt van zijn eigen aan het papier toevertrouwde narcistische jammerklacht. En een narcistische jammerklacht is het. Ontsporing (zelf zou ik het boek trouwens Oeps! hebben genoemd) is geen mea culpa van een gevallen hoogleraar, maar een Ecce Homo van iemand die geen genoeg van zichzelf kan krijgen. ‘Verslaafd aan het applaus’, zoals Stapel zichzelf ergens beschrijft, is hij kennelijk nog altijd. Stapel heeft maar liefst 300 pagina’s nodig om het publiek te vertellen wat hij ook in twee zinnen had kunnen vertellen: ‘Ik heb een grote fout gemaakt en ben daarom een enorme lul. Maar ik heb spijt en ik hoop dat u mij ooit kunt vergeven en vergeten’. Meer niet, alleen die twee zinnen. Had hij dát gedaan, dan was hij misschien ook snel vergeven (en vergeten), maar het zal de lezer na een hoofdstuk of één, twee geen moeite kosten om te beseffen dat vooral het laatste, vergeten worden, iets is wat Stapel beslist niet wil. Of het nou gaat om grootse, wetenschappelijke prestaties of om de schuld van zo’n beetje alles wat mis is gegaan, gaat en zal gaan in de wetenschap, de wereld draait om Diederik Stapel. Lees verder op VK.nl >>>