Pownews: toptelevisie!

Zoals hij daar zat, met dat linker been neurotisch trillend, schuldbewust naar de grond starend. Een aandoenlijk jochie. De kinderkleren net ontgroeid. Het stoere mannelijke vest dat hij om zijn schouders droeg kon de iele gestalte van het nog onvolgroeide lichaam nauwelijks verhullen. En dan dat gezichtje, dat bleke, nerveuze gezichtje dat hulpeloos naar de verslaggever keek. Zou zijn moeder zijn haren nog hebben gekamd? Misschien een mee-eter hebben uitgeknepen? Had hij zich wellicht voor het eerst geschoren? Aan het gedrag van de verslaggever was in elk geval niet op te maken dat het jochie door een walm van goedkope aftershave werd omhuld. Ja, hij had spijt. Al was het maar voor hemzelf. Al was het maar omdat zijn leven sinds dat ene moment niet meer het beschermde leven was zoals hij dat gewend was. Tot dat ene moment had hij gedacht, zoals de meeste kinderen in zijn leeftijd dat denken, aan een veilige toekomst. Een beschermde omgeving. Zonder al te veel angst en pijn. Misschien wat kleine dipjes hier en daar, maar niets dat zijn ouders uiteindelijk niet konden oplossen. Lees verder op Vk.nl >>>