Ik wil als gelovige graag een lans breken voor de vrijheid van meningsuiting

Onlangs was ik getuige van een wonder. Een professioneel wielrenner, ooit gediagnosticeerd met kanker, won zeven keer op rij de Tour de France. Een onmenselijke prestatie. Ik kan het zelfs bewijzen, er zijn immers zeven gele truien, voorzien van datum en wel, maar wat mij betreft hoeft er niets te worden bewezen. Wonderen zijn nou eenmaal dingen waarvoor God zich niet hoeft te verantwoorden. Wonderen gebeuren, elke dag weer, en zijn de ware getuigenis van Gods grootheid. God is groot, Halleluja, er gaat niets groters boven Hem. God houdt zich niet aan natuurwetten of logica. Voorwaar ik zeg u: al wat gebeurde is waar. Ik heb het zelf gezien. Ik ben Gods getuige. Helaas verkeerde ik in de onjuiste veronderstelling dat we in Nederland in een tolerant en respectvol land wonen waar de godsdienstvrijheid in de grondwet ligt verankert. Niets is minder waar. Na de openbaring van het wonder werd alles waarvan ik, vanuit mijn geloof, zeker wist dat het waarheid was, openlijk in twijfel getrokken. ‘Wonderen bestaan niet’, zei de één. ‘De Tour de France winnen kun je alleen met doping’, zei de ander. Weer een ander meende zelfs ‘wetenschappelijke bewijzen’ te hebben van het tegendeel. Terwijl, ik heb al die tijd gezegd: ik, mijn geloof en mijn God hebben geen bewijs nodig. Of wetenschap. Of logica. Wonderen gebeuren. Ik geloof dat. Niemand kan en mag mij mijn geloof afnemen, ik heb het volste recht te geloven in het wonder van Lance Armstrong. Lees verder op VK.nl >>>