Hij schetste hoe de meeste jongens in zijn buurt opgroeiden. Die schets vertelde het hele verhaal. ‘Laten we zo’n jongetje Ahmed noemen,’ zei de jongerenwerker. ‘Tot de leeftijd van zes, zeven jaar is een Marokkaans Berbers kind als Ahmed onder de hoede van zijn moeder. Daarna gaat Ahmed naar buiten, maar daar is er geen toezicht meer op hem. Dat komt doordat negen van de tien moeders hier uit het Rifgebied komen en voor de meesten van die vrouwen is de straat verboden terrein. Ahmeds vader houdt hem ook niet in de gaten want Ahmeds vader zit meestal thuis voor de tv of in de moskee en houdt zich verder helemaal niet met de opvoeding van Ahmed bezig. Terwijl hij alle tijd van de wereld heeft,want hij werkt niet, zoals alle vaders hier in de buurt. Ahmed is altijd buiten en hij kan doen en laten wat hij wil. Ahmed gaat nooit bij een vriendje of vriendinnetje thuis spelen want dat gebeurt niet in Marokkaanse gezinnen. Bij Ahmed thuis is er ook helemaal geen plek voor hem. Hij heeft geen eigen kamer en slaapt met drie broers op stapelbedden in één kamer. Ahmed komt alleen maar jongens tegen die precies zo’n achtergrond en net zulke ouders hebben als Ahmed zelf,’ vervolgde de jongerenwerker zijn schets. ‘Die jongens zitten op dezelfde school als Ahmed. Dat betekent dat Ahmed nooit jongens tegenkomt met een andere achtergrond. Als hij naar het vmbo gaat zit hij weer met jongens in de klas die in meerderheid precies dezelfde Marokkaanse achtergrond hebben als hij. Er zijn hier veel jongens in de buurt die vanaf hun basisschool tot en met het vierde jaar van het vmbo nog nooit een Hollands kind in hun klas hebben gehad, snap je? Dat is toch te gek voor woorden? Dan zit, zoals gezegd, een flink deel van de jongens uit Ahmeds buurt niet eens op school. Een deel van hen is al met criminele zaken bezig.’
Lees de rest van dit verhaal >>>
Lees alle hoofdstukken van ‘Ahmed Marcouch, een politieke biografie’ >>>