‘t Is wat. Eindelijk een site voor de elite onder Neerlands blakende jugend, het neusje van de gymnasiumzalm, de elitecapo di tutti elitecapi, zeg maar gerust alle cum laudes en summa cum laudes van Luzac, University College, Vossius en Winford College bij elkaar, is het weer niet goed. De Sywertjes hadden wat te klagen. Parbleu en affront, de prinses voelde door de zevenentwintig lagen matras heen toch nog een erwt in haar koninklijke bips prikken. ‘We zijn geen elite!’, aldus jong en je wilt wat massaal boos in de mail. Of het van marketingwege door ondergetekende bewust ingevoegde kwalificatie ‘elitair’ met gezwinde spoed verstek kan gaan, heute, pronto! Want men voelt zich totaal niet elitair. Eerder middelmatig, gemiddeld, ‘net als de rest, wel zo veilig’. Anders komt het weer zo anti-egalitair over. Zoiets.
Zucht.
Oh.
Oh! Welk een omissie! Stelletje randgroepjongeren!
Natuurlijk is u niet ‘elitair’. Niemand is tenslotte elitair vandaag de dag. Sinds, pak hem beet, de Gouden Eeuw is ‘elitair’ al een scheldwoord, en wie wil de verpersoonlijking zijn van een scheldwoord (behalve Gordon)? Neen, wie jong is wil alles zijn maar dan wel graag hetzelfde als de rest. Wel zo veilig. En makkelijk.
Alleen: de rest is zo braaf. Die bedient zich van termen als ‘jong van geest’ (lol), ‘kritisch’ (ha!), ‘scherp van geest’ (joh!) of ‘bloem der natie’ (dit verzin ik er bij, wegens tekort aan vierde cliché om het rijtje mee te completeren). Allemaal nietszeggende, saaie, grijze, veelgebruikte termen die hooguit tautologisch waar zijn (ooit een 6-gymnasiast gezien die oud, kritiekloos en bot van geest was?) maar derhalve ook niets meer uitdrukken dan hun eigen waarheid binnen de context van hun eigen waarheid, uitgedrukt door de taal van de eigen waarheid (ad infinitum).