Gastcolumn: Pauline Pleister

Lieve Kitty,

Vandaag heb ik weer heerlijk de hele dag met mijn hoofdje onder de dekens gelegen. Terwijl alle andere hardwerkende Nederlanders maar klagen en zeuren en steunen over zogenaamde ‘terreur’ heb ik hooguit last van wat ademtekort onder mijn fijne geheel gratis door Auping aangeboden luxe dekbedset dat ik van AD.nl heb gekregen.

Het is jammer dat media maar door blijven gaan met nieuws brengen en, veel erger nog, feiten blijven publiceren over wat er om ons heen gebeurt. Op die manier houden we terreur, racisme, islamofobie en milieuvervuiling in stand. Als de media net zoals ik en mijn kinds gewoon ook de hele dag met hun hoofd onder hun dekbed zouden blijven liggen (tip: een dekbedsetje van Auping, voor meer info zie AD.nl) zouden we snel af zijn van al dat gemene en nare leed en al die kwetsende ellende op de wereld. Ik geloof: hoe meer we ellende negeren, hoe sneller ellende ophoudt. Ja lieve Kitty, ik ben zo’n optimist die gewoon nog het goede in de mens durft te zien en nog gelooft dat het paradijs vol gay eenhoorns, regenbogen en glitterpony’s mogelijk is als je er maar genoeg in gelooft.

Terreur is ook zoiets. Zolang mensen die op vliegvelden en in metro’s worden opgeblazen maar blijven kermen en jammeren dat hun darmen eruit hangen of dat hun been kwijt is, blijven de terroristen natuurlijk gewoon winnen. Hoe meer aandacht je besteedt aan een dikke darm die als een serpentine uit je onderbuik rolt, hoe meer de terroristen winnen. En sowieso: is het echt zo erg om geen been of darm meer te hebben? Je kunt het ook gewoon als uitdaging zien!

Helaas lieve Kitty, bijna niemand lijkt me te begrijpen, alleen jij lief dagboekje van me. Alleen jij snapt hoe negeren altijd als beste werkt. Wist jij bijvoorbeeld lieve Kitty dat 80 procent van alle kankerpatiënten de kanker aan zichzelf hebben te danken? Als ze bloed in hun pis zien of als ze zestien kilo in twee weken tijd afvallen rennen ze gelijk naar de huisarts toe. En als dan blijkt dat ze een tumor hebben die is uitgezaaid, grijpen ze meteen naar de chemo. Domdomdom! Als ze gewoon vanaf het allereerste pijntje de signalen van hun lichaam zouden hebben genegeerd en hun hoofd onder een (bij voorkeur van Auping) dekbedsetje hadden gestoken om de realiteit die als een aanstormende intercity zonder vertraging op hun afstormt volkomen te negeren zouden ze nu nog helemaal kankervrij zijn.

Wat dat is bewezen lieve Kitty! Dat weten veel mensen ook niet, maar als je optimistisch leeft, dus zoals ik je hoofd onder een (Auping) dekbed steekt, of gewoon in een bakoventje, loop je veel minder kans op kanker! Echt waar! Kijk, hier staat het!

Negatieve zeurderige zure gemene kwetsende mensen, haters danwel twitteraars (die negeer ik dan weer nooit,daar besteed is dan weer heel veel extra aandacht aan, zo ben ik ook wel weer) vragen dan altijd meteen om wetenschappelijke bewijzen, maar dat vind ik altijd zo’n onzin! Hoezo nou weer ‘wetenschap’? Wetenschap is ook maar een geloof! Ook zonder wetenschap kun je begrijpen dat tabaksrook of alcohol veel minder kankerverwekkend is zolang je je hoofd maar in grote emmer dampende poep steekt en blijft denken: ‘Dit is niet echt, ik krijg nooit kanker, ik echt nooit!’. Zo is kanker. Kanker is net als terreur: het schrikt van positiviteit en liefde.

Lieve Kitty, doe jij het wel eens met jezelf? Ik wel. Maar laatst deed ik het met een potlood en toen brak dat potlood dus af. Ik in paniek, maarja, ik wilde wel graag positief blijven, dat snap je. Dus ik heb met dat stompje potlood in mijn vagijntje (‘Doosje’ noemen mijn kinderen het) dagen en nachten onder mijn dekbed gelegen (die van Auping absorberen dus ook heel veel bloed als het moet, aanradertje hoor!) waardoor ik er uiteindelijk uit kwam te zien als Femke Halsema die net wat kritiek op Twitter heeft gelezen. Ik was helemaal verwilderd en stond stijf van de agressie. Ik heb toen uiteindelijk maar op het VIVA-forum een topic aangemaakt om te vragen wat ik moest doen maar de reacties waren vooral erg honend en kwetsend. Alsof niemand ooit een potlood te diep in haar Doosje duwt. Komop zeg! Stelletje zeikhoeren! Toen heb ik mijn vraag maar op Twitter gesteld maar daar waren de reacties nóg erger. Nu durf ik dus niet meer op het VIVA-forum te kijken en ook niet op Twitter. Die vind ik vanaf heden beiden heel stom. Net als terreur, dat vind ik ook heel stom. Kanker is trouwens ook stom. Dat stompje potlood zit nu nog wel steeds in mijn Doosje maar positiviteit heelt alle wonden dus fuck it. De kanker aan stompjes in kutten! Het wordt godverdomme tijd dat er eens iemand opstaat die zegt ‘HUP STOMPJES IN KUTTEN!’.

Ik sla een beetje door lieve Kitty. Dat is allemaal de schuld van anderen, beslist niet van mijzelf. Nooit. Daarom moet ik nu even in een grote wollen trui met twee handen om een grote mok dampende thee voor het raam naar buiten gaan zitten staren, daar knap ik altijd heel erg van op. Daarna repen Tony Chocolony naar binnen drukken zodat ik me morgen weer schuldig kan voelen en mezelf lelijk kan zien worden in de spiegel waar ik bijsta.

Dag lieve Kitty,
Doe je de groetjes aan Peter, Miep en Meneer van Dussel? Die heb ik al een tijd niet gezien trouwens maar Otto zegt dat ze op reis zijn want ze hebben hun koffers meegenomen. Nu maar hopen dat ze geen terroristen tegenkomen op het vliegveld.

XXXjes,
Je Pauline