Het citaat: 21 mei

We weten dat Robert [Mikelson] probeerde om kinderen seksueel te bevredigen, en dat hij zijn eigen sperma als glijmiddel gebruikte om binnen te dringen. We weten ook dat hij er soms uren over deed, en geen bruut geweld toepaste. In het rechtbankverslag stond later dat Tygo (2) het niet leuk vond. […] Gijs [vader van Tygo]: ‘Ik ben geen agressief type, maar ik kookte van woede. Dat had ik nog nooit gehad. Het was zo erg dat ik niet meer voor mezelf instond. Ik was behoorlijk links, maar ineens begreep ik de andere kant van ons rechtssysteem. Ik wilde dat hij in een of andere kerker weg zou rotten, ik wilde hem vermoorden. Daarom wilde ik ook geen spreekrecht in de rechtszaal. Ik denk dat ik dan niet binnen de lijntjes was gebleven.’

Gijs en Sara (gefingeerde namen) zijn de ouders van de toen tweejarige Tygo (gefingeerde naam), een van de vele slachtoffertjes van Het Monster van Riga Robert Mikelsons. Samen met vele andere ouders werden zij ruw in het hellevuur van de realiteit geworpen. Ze werden geconfronteerd met de duistere waarheid van het monster mens. Er was niemand die ze ooit had verteld hoe gruwelijk het in een leven kan misgaan. En als ze het al hadden geweten, hadden ze waarschijnlijk gedaan alsof het niet zo was. Immers, de werkelijkheid beschrijven als het uitzichtloze bestaan van leed dat het kan zijn is nog altijd “misdadig” en “slechts een teken van depressie”. In deze volstrekt nieuwe, onbekende wereld van pijn waarin Gijs en Sara nu leven, komt spoedig een nieuwe dimensie van leed. Dat is als Robert Mikelsons, de man die hun tweejarige zoontje anaal verkrachtte en zijn eigen sperma daarbij als glijmiddel gebruikte, wordt veroordeeld en terechtkomt in een PPC. In deze instelling wordt hij in de watten gelegd door lieve, betrokken mensen die oprecht geloven in de leugen dat je beesten als Robert Mikelsons kunt genezen van hun volstrekt onmenselijke neigingen door ze drama- muziek en kleurentherapie te laten volgen, alvorens ze weer met hun Playstation mogen gaan spelen. Wie weet, wordt Robert Mikelsons op een dag wel gewoon “genezen” verklaard. Maar wellicht zal een nieuwe dimensie van pijn Gijs en Sara helemaal niet meer raken. Dieper dan de dimensie waarin ze terechtkwamen toen de advocaten van Robert Mikelsons, slippendragers van Satan zelf, om “vrijspraak” vroegen kunnen ze niet gaan, zo valt te vrezen. Het complete, schokkende, relaas van Gijs en Sara staat in de Volkskrant.