Het is niet perse een gewoonte om uitgebreid te reageren op wat me overkomt in een talkshow. Het is ook niet omdat ik per definitie gekwetst ben door de rancune of de plotselinge aanval. Maar wat me wel kwetste was, en is, de suggestie dat ik ‘homohater’ zou zijn. Dat ben ik niet.
Sterker, ik heb me nog nooit negatief over homo’s uitgelaten (grappen daargelaten). Het is voor mij ook nooit een issue geweest.
Ik ben uitgesproken voorstander van zowel het homohuwelijk als adoptiemogelijkheid van homoparen, vind niks van de Gay Parade en heb me altijd verzet tegen homogeweld of homodiscriminatie. In die hoedanigheid heb ik Erwin Olaf dan ook nooit uitgescholden of wat dan ook.
Dat weet ik, omdat ik daar nou juist wél altijd bewust mee bezig ben: niet als anti-homo overkomen, omdat ik dat niet ben. Enfin, in tegenstelling tot Erwin Olaf kan ik wél het een en ander bewijzen. En dat is dat ik altijd uitgesproken positief over hem ben geweest. Leest u even mee?
In 2010 heb ik met veel plezier naar Olaf gekeken in Zomergasten. Ik vond hem een goede en interessante gast en mijn recensie destijds was weliswaar niet lyrisch maar toch minstens lovend. Ook over Olaf. See for yourself:
Link.
Op Geenstijl heb ik twee keer een artikel aan Olaf gewijd, De eerste keer was naar aanleiding van Olaf’s mededeling dat hij naar Berlijn zou emigreren omdat hij de homohaat in Nederland zat was. Daar was ik het volkomen mee eens (dat hij de homohaat zat was, niet perse dat hij zou emigreren), want een en ander kwam voort uit aanhoudend anti-homogeweld door islamitische jongeren (en dat mag je niet zeggen in Nederland zoals u weet, maar Olaf deed dat toch, wat ik erg in hem waardeerde).
Ik schreef er op GS het volgende stukje over (wellicht ontging hem de ironie en interpreteert hij het fout? Mij lijkt het toch vrij duidelijk pro-Olaf):
Link.
Na het bekspuugincident heb ik nog één topic er aan gewijd op GS:
Link.
Duidelijk een topic dat verder niet over hem gaat. Bovendien een keurig journalistiek met hoor en wederhoor. Alle overige topics op GS over Olaf zijn niet van mijn hand.
Link.
Op mijn eigen weblog heb ik ook meermaals op Olaf en het spuugincident gereageerd:
Link.
Van de tig artikelen heeft één de titel ‘de fascist Erwin Olaf’. Daarvan kun je vinden wat je wilt, maar het gaat beslist niet over zijn seksuele geaardheid.
Bovendien gaan die artikelen vooral over het feit dat half BN-Nederland als een kind zo blij was dat iemand een journalist in de bek spuugde.
Of ik over hem heb getwitterd? Vast. Serieus, ongetwijfeld. Maar ik kan me echt niet voorstellen dat ik daarbij anti-homo heb gereageerd. ‘Relnicht’, zou kunnen, maar eerlijk gezegd lijkt me dat nou ook weer niet zo kwetsend dat je er nu nog zo agressief op moet reageren.
Mogelijk heb ik wel anderen geretweet die iets over zijn geaardheid zeiden, dat zou kunnen, maar dat was dus duidelijk niet -mijn- tweet (maar een soort van fotokopie, duh…).
Ik baal er van dat ik nu wordt weggezet als ‘homohater’. Dat ben ik beslist niet. Ik word ook al jaren weggezet als ‘racist’, dat ben ik ook beslist niet, maar ik begrijp in elk geval waar het vandaan komt. Maar tegen homo’s heb ik me nou juist heel bewust nooit uitgesproken, omdat ik daar ook nooit iets op tegen heb gehad.
Het was rancuneus, kwaadaardig en buitengewoon grof (zeker voor iemand die in een ‘hofelijkheidscommité heeft gezeten) van Erwin Olaf om mij, live voor 1 miljoen kijkers, te beschuldigen van homohaat zonder dat te kunnen aantonen. Zulks heet gewoon laster. En dat in een uitzending waarin ik mij moest verantwoorden voor alle 1 miljard haattweets die dagelijks binnenkomen.
Wellicht doet Olaf er goed aan eens bij zichzelf na te gaan of al die dingen over ‘respect’, ‘fatsoen’, tolerantie en ‘hoffelijkheid’ waar hij het zo graag over heeft wel bij hem passen. Het is misschien ook helemaal niet erg om te zeggen: ‘Ik heb teveel een kort lontje om dat te kunnen uitdragen’.
Ik weet dat ik dat wel kan zeggen. Precies een reden om te stoppen met twitter en terug te treden als ‘icoon van de pestgeneratie’. In Vrij Nederland bijvoorbeeld deed ik dat, volgens Olaf ‘een vies interview om je schoon te wassen’. Liever vies dan mezelf bedriegen.
Hoe dan ook, van mij kun je in elk geval niet zeggen dat ik niet oprecht ben. Wat dat betreft kan Erwin Olaf nog wat leren van al dat internettuig.